Alleen (en de verveling heerst :3)

Ayano,een meisje met zwart haar en felle paarse ogen liep door de gangen.
Vrolijk gevolgd door een eevee, die wat rond hupste om ayano heen. Ayano lachte even om de kleine eevee die vrolijk om haar heen huppelde. De speech van rento was ze nog niet vergeten, ze herhaalde hem nog wel 5 keer in haar hoofd. Terwijl ze door de gangen liep nam ze alles goed op, een grafische geheugen was best handig als je nieuw was, vond ze. Ayano zuchtte even sinds ze hier was had ze dus niets gegeten en haar maag knorde van de honger. Ze legde haar handen op haar buik en zuchtte, ‘waarom at ik niets voordat ik weg ging’ moppelde ze hongerig. De eevee keek haar schuin aan, haar nieuwsgierige grote ogen leken ayano te door boren. Ayano keek de eevee aan, de eevee waar ze de rest van de jaren mee zat, niet dat ayano dat erg vond ze hield van deze kleine eevee, even eens was het haar partner ze waren de beste vrienden. die grote nieuwsgierige ogen van haar partner deden haar grijnzen. ‘Is er iets april’ zei ze tegen haar partner. ‘~Iiiveeee’ Ayano grinnikte, ‘heb je ook honger?’ Zei ayano en ze knielde neer. ‘~Iii’ april sprong in ayano’s armen waardoor Ayano moest lachen. ‘Kom op dan’ Ayano begon de pas er in te zetten maar ze letten wel goed op de omgeving zodat ze de weg altijd terug kon vinden alleen alle gangen leken het zelfde. Ayano aarzelde, toen ze in een gang kwamen waar je naar links en rechts kon. Bedenkelijk keek ayano naar beide gangen. Haar maag knorde opnieuw, Met een druppelhoofd keek ayano naar haar maag, ‘Als je zo honger heb werk dan even mee’ moppelde ze tegen zich zelf. Ayano keek van gang tot gang. Ze zuchtte, ‘Uhmm rechts?’ Ze liep naar rechts maar draaide zich daarna weer op, ‘Toch maar naar links?’ Ze liep weer naar links. April die in ayanos armen zat geklemd wurmde zich los, ze snoof even en begon daarna naar rechts te rennen. Ayano keek april na, ‘Hé wacht op mij’ Ze begon te rennen. Te rennen achter haar partner. ‘April kom terug’ Ayano rende maar keek niet echt goed uit.
Aangezien ayano klunzig is als ze niet goed uit kijkt viel ze over een tas heen van iemand die tegen de muur stond aangeleund. ‘Kan je niet uit je doppen kijken?!’ zei een jongen boos naar haar. Ayano krabbelde overeind en maakte even een buiging voor de jongen. ‘Gomensai’ (Sorry in het Japans) en begon weer achter april aan te rennen. ‘April… Wacht nou..’ April die een paar meter voor ayano uit rende wist waar haar neus haar bracht naar het cafetaria. April rende tot de deur en kreeg daarna een deur tegen haar neus. Ayano kwam hijgend aan, met haar handen op haar boven benen en voorovergebukt kwam ze op adem. April die haar kop schudde keek naar de gene die de deur had open gedaan. Ayano moest lachen. ‘Eigen schuld had je maar niet weg moeten rennen’ zei ayano die bijna moest huilen van het lachen. Even aaide ayano april over haar kop en tilde haar daarna op om mee naar binnen te nemen.

Eenmaal binnen, had ayano 2 broodjes gehaald. April zat telkens met haar poot op haar neus waardoor ayano haast geen hap binnen kon krijgen van het lachen. April keek haar met 2 grote zielige ogen aan en ayano graaide wat in haar tas opzoek naar wat pokémon voer. Toen ayano het eindelijk had gevonden was opeens een broodje weg. ‘Hé me broodje’ ze ayano sipjes tegen haar partner, die haar heel onschuldig aan keek terwijl ze kauwde op iets wat op een broodje leek. Ayano grijnsde, ‘Waren pokémon brokken niet lekker genoeg’ lachtte ayano. April keek haar heel onschuldig aan en keek naar de pokémon brokken. Ayano grinnikte, en pakte een pokémon brok, April keek haar boos aan omdat ayano haar eten steelde. Ayano grijnsde maar spuugde de pokémon brok snel weer uit. ‘Jegh dat jij dit lekker vind’ zei ze en nam snel een paar slokken van haar drinken. April schatterde het uit en begon daarna onschuldig te eten. Ayano was benieuwd of er nog leerlingen kwamen aangezien het zo rustig was. De deur ging open en ayano keek wie er naar binnen kwam.

Gladys opende haar ogen. In plaats van de vertrouwde muur tegenover haar bed - voor zover die al vertrouwd was - zag ze een boom. En gras. En bloemen. Het meisje tilde haar hoofd op en constateerde dat ze in de tuin was. Hm... Hoe was ze hier ook alweer terecht gekomen? Gladys krabde op haar hoofd en besloot dat het dringender was om swablu te vinden. Ze keek om zich heen, maar het blauwe blobje was nergens te bekennen. Nog zoiets vreemds. Gladys kon zich herinneren dat haar swablu niet ver van haar vandaan was geweest voordat ze in slaap was gevallen. Ze stond met moeite op, wat waren haar spieren toch stijf, en begon te lopen. Gladys was best bezorgd en hoopte dat er niets ergs met haar pokémon gebeurd was, maar ze wist zichzelf er ook van te overtuigen dat er niets gevaarlijks in de tuin was. Iets ernstigs zou er dus niet met haar swablu gebeurd kunnen zijn. Na vijf minuten zoeken en heel wat overpeinzingen, vond ze haar swablu in de schaduw van een boom. De pokémon was diep in dromenland en Gladys twijfelde er even over of ze hem wel wakker zou maken; hij lag er zo schattig bij namelijk. Een heftige grom vanuit haar maagstreek gaf de doorslag. Gladys had honger en wilde wat gaan eten, en of swablu het nu wilde of niet, hij moest mee.

De brunette liep naar haar pokémon toe en pakte hem op, waarbij swablu vrijwel meteen wakker werd.
'Kom maar,' sprak Gladys, 'je mag verder slapen in mijn armen.'
De swablu was het hier mee eens en nestelde zich in haar armen, terwijl Gladys haar weg uit de tuin zocht. De eetcafe was gelukkig niet bijzonder ver van de tuin geplaatst, anders had Gladys nog best een eind mogen lopen, en de swablu was niet bepaald zo licht als een veertje. Wel bijna even licht als één, maar toch net niet. Het kwam er gewoon op neer dat Gladys' armen begonnen te slapen. Alsof de moeheid van swablu besmettelijk was.
Gladys was aangekomen bij de gezamenlijke eetplek en opende met moeite de deur. Het was niet makkelijk om een deur te openen terwijl er een doodmoeie pokémon in haar armen rustte. De vraag waarom Gladys in de tuin in slaap was gevallen zat haar nog steeds dwars, maar ze besloot om het maar te laten voor wat het was. Ze vond het niet erg, ze was zelfs best moe geweest toen. En gezien er geen gevaar was geweest, stopte ze de dringende vraag weg. Eten was lekkerder zonder zorgen.

Er waren niet veel mensen in de eetcafe, sterker nog, Gladys kon maar één iemand vinden. Ayano. Het meisje wat ze in de tuin al was tegengekomen. De brunette liep naar haar toe en zag dat eevee haar broodje wilde opeten.
'Hey, vind je het erg als ik erbij kom zitten?' vroeg Gladys met haar gebruikelijke zachte stem. Ze legde swablu neer op de tafel – hij keek even verstoord op en sliep toen verder op het hout – voordat ze wat te eten pakte. Een lekker broodje en een glas sinaasappelsap; haar favoriet.

Ayano keek hoe de brunnette naar binnen kwam met een swablu in haar armen, hij sliep, het zag er best schattig uit maar toch vond ze om de een of andere rede eevee het schattigste maar ook de ondeugenste, luisteren deed april dan ook alleen als zij dat wou en had een sterk eigenwilletje wat ayano zo leuk vond aan pokemon, een eigenwilletje, ondeugend, schattig, vrolijk en lief dat kon je van april wel zeggen tenminste dat vond zij alleen het luisteren zou ook leuk zijn, nouja ze zou het haar wel leren zoveel tijd had ze niet door gebracht met april. Het meisje dat naar hun toe kwam vroeg met een zachte stem, 'Hey, vind je het erg als ik erbij kom zitten?' Ayano schudde haar hoofd, ze kende het meisje ergens van... maar waar van ayano sloot even haar ogen en ging in haar geheugen na, toen ze haar ogen weer open deed wist ze dat ze het meisje herkende via de tuin bij de school, Ayano keek het meisje aan, 'Nee tuurlijk ga zitten, hoe meer zielen hoe meer vreugd toch?' Zei ayano zo vriendelijk mogelijk. Zo was ayano nou eenmaal vriendelijk tegen haar, vriendelijk terug, maar meestal kon je beter geen ruzie met haar zoeken aan gezien ze best moordlustig kan zijn en ze altijd haar grote mond wel blij heeft. April keek met nieuwschierrige ogen naar de swablu en liep er langszaam op af met haar poot duwde ze op zijn vacht. April die altijd een best wel drukte makkertje was voor nieuwe dingen rende metteen rond maar aangezien de tafel niet erg groot was viel ze er af. 'Oeff' hoorde je dofjes van de grond. Ayano fronste en keek op de grond. 'Gaat het, april?' Zei ayano die april weer op tafel tilde. '~iivee' antwoorde april terug en wreef met haar poot op haar neus. Ayano lachte, 'eigenschuld had je maar niet zo wld op de tafel moeten rennen' zei ze lachtend en at verder. April die ging weer naar swablu en tikte het wezen aan met haar poot. Ayano grinnikte en at verder. met volle mond moppelde ze iets tegen Gladys als iets van 'Hoe heet je?' Ze slikte en keek haar aan, 'Hoe heet je eigelijk?'' zei ze opnieuw maar dit keer zonder eten in haar mond.