Honger...

Met een lege maag en boel geknor liep Damian de Cafetaria in. Hij was er nog nooit geweest maar het zag er werkelijk prachtig uit. Vaak dacht je bij een Cafetaria aan een klein hutje waar een paar frituurpannen stonden met zwetende frietbakkers ervoor. Maar hier werkten gewoon echte koks die er voor zorgden dat alle leerlingen goed en voldoende voedsel binnen kregen. Damian pakte een bord en deed wat eten op en liep daarna rustig naar een tafeltje toe die bij een raam stond. Hij vond dat altijd leuk om bij het raam te zitten, dat vond hij als kind al. Gewoon lekker naarbuiten kijken terwijl je rustig kunt eten. De jongen nam een hap van het eten en proefde al meteen dat het erg lekker was en dat hij hier met een gerust hart vaker kon gaan eten zonder bang te zien voor voedselinfecties ofzo. Het een na het ander ging zijn mond in en alles smaakte even lekker, hoe kon hij hier ooit nog wegkomen? Met elke hap snakte hij naar meer. Het was ook geen wonder, 11 jaar op straat zonder fatsoenlijke maaltijden was niet niks en dus was Damian erg blij met dit eten.

Na een tijd had Damian het hoofdgerecht op en besloot hij ook nog een toetje te nemen. Ook dit smaakte weer erg lekker. Hij besloot Houndour maar uit zijn pokéball te halen, misschien luste die ook wel wat eten. Maar nee, Dark had liever gewoon pokemenvoer, dus dat kreeg hij dan ook. Damian nam nog een paar happen en toen was het alweer bijna op. Dark smulde van het pokemonvoer en ging daarna, naast Damian zitten, hij had weer aandacht nodig en zoals altijd was Damian bereid dat ook te geven, hij hield immers enorm veel van zijn pokemon en kon niet wachten tot hij sterk genoeg zou zijn om een Houndoom te worden.

Ayano een meisje met zwart haar en felle paarsen ogen liep door de gangen van de school, alles zag er precies het zelfde uit, maar toch brachten de gangen je overal en nergens heen, ze wist nog goed dat ze hier vaak verdwaalde voordat ze alles kende maar nu kon ze zelfs lopen met haar ogen dicht, een grafisch geheugen was een goede eigenschap vond ze, een paar weken geleden zou ze dat nog niet echt hebben kunnen gezegt hebben, ayano's vingers gleden over de koude muur heen. ze zuchtte even en leunde tegen de muur aan. Ze vond het best raar om opnieuw verliefd te zijn op een jongen, terwijl ze zich zelf had beloofd er nooit meer aan te beginnen. Maar wat kon ze er aan doen... niets toch? Maar toch vertrouwde ayano haar nieuwe liefde, een paar weken geleden waren ze nog beste vrienden maar nu... nu hadden ze een relatie met elkaar. Toch knaagde de vraag in haar... waarom? Zeg nou zelf... zo'n knappe jongen als damian kon toch makkelijk een knapper meisje krijgen, damian was een lieve jongen, hij was aardig tegen haar, kwam voorzich zelf en andere op, je kon goed met hem praten en knuffelen, bij het laatste moest ayano grinniken. Je zou zeggen als je een relatie met elkaar heb dat je elkaar telkens zowat aflebberd maar dat deden ze niet, Ayano was niet zo erg goed in het kleffen gebeuren ze vond het veel leuker om iemand te plagen met wat dan ook. Als ayano haar ogen heel even dicht deed zag ze hem weer voor zich, met zijn cape af bij de fontein staan, zijn gezicht dat deed haar blozen. Damian was de enige die haar verhaal over haar verleden niet afkraakte, nouja hij was eigelijk de enige die het echt wist. Ayano opende haar ogen weer en liep verder. Nu ze damian kende was ayano veel oplettender, aardiger en zette ze zich meer in in de lessen, ookal hadden ze er niet veel gehad. Dat vond ze eigelijk wel jammer, een grom klonk naast haar, ayano was niet alleen al die hele tijd niet. Ayano keek naar de pokemon naast haar, het was een glaceon een ijspokemon en de geevolureerde vorm van eevee, ayano kon het zch nog goed heringeren dat de speelse nieuwgierrige eevee naast haar liep of rondjes om haar heen rende maar nu de eevee geevolureerd was, was de glaceon/eevee veel trouwer en minder speels, ookal was ze dat wel bij de houndoom van damian. Ayano grinnikte even aan de gedachten dat pokemons ook verliefd kunnen worden en liep door, ze kwam bij de grote deuren die leden naar de cafetaria. met een duw gingen de grote deuren open.

Ze liep naar binnen, haar maag knorde en ze liep met april naar het gedeelte waar ze eten kon halen, ze legde wat brood op het bord en kreeg daarna een kommetje waar ze soep in vulde, ze zuchtte en pakte nog een bordje deze bleef leeg, ze keek rond. Ze zag damian zitten en glimlachtte, en liep naar hem toe, 'Is deze plaats vrij?' zei ze liefjes. Glaceon zitten naast ayano.