Love is a mystery.

Ayano een meisje met zwart haar en felle paarsen ogen liep door de gangen van de school, alles zag er precies het zelfde uit, maar toch brachten de gangen je overal en nergens heen, ze wist nog goed dat ze hier vaak verdwaalde voordat ze alles kende maar nu kon ze zelfs lopen met haar ogen dicht, een grafisch geheugen was een goede eigenschap vond ze, een paar weken geleden zou ze dat nog niet echt hebben kunnen gezegt hebben, ayano's vingers gleden over de koude muur heen. ze zuchtte even en leunde tegen de muur aan. Ze vond het best raar om opnieuw verliefd te zijn op een jongen, terwijl ze zich zelf had beloofd er nooit meer aan te beginnen. Maar wat kon ze er aan doen... niets toch? Maar toch vertrouwde ayano haar nieuwe liefde, een paar weken geleden waren ze nog beste vrienden maar nu... nu hadden ze een relatie met elkaar. Toch knaagde de vraag in haar... waarom? Zeg nou zelf... zo'n knappe jongen als damian kon toch makkelijk een knapper meisje krijgen, damian was een lieve jongen, hij was aardig tegen haar, kwam voorzich zelf en andere op, je kon goed met hem praten en knuffelen, bij het laatste moest ayano grinniken. Je zou zeggen als je een relatie met elkaar heb dat je elkaar telkens zowat aflebberd maar dat deden ze niet, Ayano was niet zo erg goed in het kleffen gebeuren ze vond het veel leuker om iemand te plagen met wat dan ook. Als ayano haar ogen heel even dicht deed zag ze hem weer voor zich, met zijn cape af bij de fontein staan, zijn gezicht dat deed haar blozen. Damian was de enige die haar verhaal over haar verleden niet afkraakte, nouja hij was eigelijk de enige die het echt wist. Ayano opende haar ogen weer en liep verder. Nu ze damian kende was ayano veel oplettender, aardiger en zette ze zich meer in in de lessen, ookal hadden ze er niet veel gehad. Dat vond ze eigelijk wel jammer, een grom klonk naast haar, ayano was niet alleen al die hele tijd niet. Ayano keek naar de pokemon naast haar, het was een glaceon een ijspokemon en de geevolureerde vorm van eevee, ayano kon het zch nog goed heringeren dat de speelse nieuwgierrige eevee naast haar liep of rondjes om haar heen rende maar nu de eevee geevolureerd was, was de glaceon/eevee veel trouwer en minder speels, ookal was ze dat wel bij de houndoom van damian. Ayano grinnikte even aan de gedachten dat pokemons ook verliefd kunnen worden en liep door, ze kwam bij de grote deuren die leden naar de Grand Garden. met een duw gingen de grote deuren open, ze waren aardig zwaar maar ayano was er wel aan gewend geraakt.

Frisse gekleurde bloemen vulde haar neus, de Grand garden was de mooiste tuin die ayano zich herringerde. Vele wilde pokemons speelde hier, of andere trainer die hun pokemons in de gaten hielden of met andere kletste. Ayano rommelde wat aan haar zwarte riem en haalde er een klein balletje vanaf, een pokeball. Ayano maakte hem groter en gooide hem in de lucht. een fel rood licht landde op de grond als een bliksemstraal, het licht vormde langszaam een pokemon, toen het licht gedoofd was stond er een mannelijke pichu die meteen naar ayano rende en op haar schouder ging zitten, met haar vinger krabte ze onder zijn kin en de pichu maakte vrolijke goedkeurde geluidjes. Na een tijdje hield ayano op met het kietelen onder zijn kin en zette hem op de grond. Ayano keek naar de glaceon, 'Ga maar spelen met pichu, april' zei ze tegen de glaceon die de naam april droeg, en samen rende de pokemons naar de wilde pokemons. Ayano ging zitten in de schaduw van de boom en pakte haar mobiel, ze drukte een nummer in maar drukte nog niet op symbool om te bellen, zou ze damian wel bellen, zo ze dan niet te opdringerig zijn. ze aarzelde maar drukte toch op het groene symbool en belde damian, hopelijk zou hij komen en zo niet dan was het wel jammer, de telefoon ging over.