Zitten op een bankje.

Rose liep nieuwsgierig met haar Eevee in haar armen door de grote hal van Rikai Academy. Ze had de eerste dagen van haar verblijf in Rikai Academy vooral geleerd, geoefend, braaf naar de lessen geweest, huiswerk gemaakt en getraind en nog bijna niks van deze fantastische school gezien. Ze had ook nog niemand écht ontmoet en leren kennen. Even zuchtte Rose en draaide haar eevee haar kopje naar Rose toe. Rose glimlachtte even en aaide haar pokemon geruststellend. Al snel draaide de eevee haar kopje weer naar de onbekende grote hal. Rose had al vaker zitten denken aan haar nieuwe school maar ze had niet geweten hoe haar school eruit zou zien daarom was het ook een verasing om voor het eerst een voetstap in Rikai Academy te zetten. Dat kwam ook deels door het feit dat Rikai Academy alleen de beste leerlingen toeliet. Even voelde Rose een gevoel van trots door haar lichaam heen gaan. Een glimlach sierde haar gezicht en ze keek vrolijk rond. Ze probeerde de onbekende gezichten in zich op te nemen om die gezichten later weer eens te herkennen. Al gauw merkte Rose dat het bijna niet te doen was om elk gezicht te onthouden. Ze besloot al de gezichten te vergeten. Waarom zou ze die gezichten eigenlijk willen herkennen. Ze zuchtte even en glimlachtte daarna kort.
Na een tijdje in de grote hal gelopen te hebben zag Rose eindelijk een leeg bankje. Ze versnelde haar pas en haar eevee maakte een tevreden geluidje. Rustig ging Rose op het bankje zitten en ze zette eevee naast haar op de bank. Vrijwel meteen ging de eevee op de bank liggen maar er was zeker nog genoeg plek voor twee andere personen, naast Rose en een naast eevee. Even liet Rose haar blik door de grote hal gaan, ze zag geen mensen die interesse in haar toonden. Even zuchtte ze, ze was te verlegen om een wild vreemd iemand die met een groepje aan het praten was aan te spreken. Rose keek de andere kant op en aaide eevee over haar kopje. Ze liet haar blik nogmaals door de grote hal gaan en zocht iemand die ook alleen was. Een alleen persoon durfde ze namelijk wel aan te spreken...

Gladys was niet het type wat snel vrienden maakte, de eerste stap zette in een vriendschappelijk gesprek of überhaupt een uitnodigende straling om zich heen droeg. Toch had ze in haar leven een aantal vrienden gemaakt. Dat waren geen ééndagsvrienden die zouden wegvluchten zodra er iets niet pluis was, maar vrienden voor het leven. Gladys vond het wel prettig zo, om maar één of twee vrienden te hebben. Het waren tenminste vrienden waar je wat aan had.
In een notendopje; Gladys had zelf ook niet veel vrienden gemaakt op Rikai, en even weinig vijanden. Ze was ook niet iemand die vijanden maakte. Alsof mensen zich erin interesseerde wat ze dacht, ze bleef immers toch altijd op de achtergrond. En ook nu; ze liep door de Grote Hal, zonder een exact doel. Ze had haar huiswerk al gemaakt, al genoeg getraind met haar pokémon en tja, het was weekend. Wat de meeste mensen in hun weekenden deden, deed zij niet. Over het algemeen waren deze dagen dus dagen van verveling en het zoeken naar dingen om te doen. Doelloos door de Hal dwalen dus. Of althans, tot je iemand tegenkwam die even doelloos als jezelf leek, met andere woorden, een persoon waarmee je kon praten. Voor zover Gladys daar behoefte aan had.
Ze liep naar Rose toe en ging ongevraagd naast haar op het bankje zitten. Rose had een Eevee, een pokémon die wel meer hadden op Rikai. Een Swablu was ze echter nog niet tegengekomen. Ach, die pokémon moesten er ook zijn. Gladys reikte naar een kleine bal die ze in haar broekzak hield en liet haar pokémon eruit. Dan zou er wellicht nog gespreksstof zijn.
'Hoi,' zei Gladys met haar gebruikelijke zachte stem en ze wierp een glimlach naar Rose.

Rose merkte dat er een meisje naast haar op het bankje kwam zitten. Even sierde een glimlach haar gezicht. Ze was dus goed genoeg om naast te zitten. Ze bestudeerde het meisje van top tot teen. Na het meisje goed bekeken te hebben glimlachte Rose even naar haar. Rose was tot de conclusie gekomen dat het meisje ouder was dan zij en een Swablu had. Swablu was een schattige pokemon maar ze vondt haar eigen eevee veel schattiger.
'Hay,' begroette Rose het meisje vrolijk. Rose glimlachte terug en aaide haar eevee op haar kopje. Ze bekeek even de swablu voordat ze iets ging zeggen. 'Schattige pokemon heb je. Een swablu?' vroeg Rose nieuwsgierig, ze was altijd open om nieuwe dingen over pokemon te leren. Ze glimlachtte even naar het meisje en stak haar hand toen uit om elkaar de hand te schudden. 'Mijn naam is Rose,' stelde Rose zichzelf aan het meisje voor. Een glimlach sierde haar gezicht en ze wachtte totdat het meisje haar de hand zou schudden en zich voor zou gaan stellen.
Rose keek even naar haar eevee die naar de swablu van het meisje keek. Rose aaide de eevee nogmaals over haar kopje en de eevee maakte een tevreden geluidje. Rose glimlachtte even en keek toen weer naar het meisje. Het meisje zat vast al veel langer op Rikai Academy en was zij allang geen groentje meer. Even zuchtte Rose en glimlachtte kort naar het meisje. Rose wist niet in welke pokemon swablu kon evolueren en wilde het eigenlijk wel weten. Eevee kon in veel verschillende pokemon evolueren en Rose wilde weten of Swablu dat ook kon. Rose duwde die gedachten uit haar hoofd. Ze keek even naar haar eevee en aaide de eevee even. Ze keek weer geïnteresseerd naar het meisje wachtend op de naam van het meisje. Even glimlachte Rose.

Jahaa, nu je eenmaal het begin van een normaal gesprek bent begonnen, moet je ook verder. Gladys kon er werkelijk niet meer onderuit; ze had het zichzelf opgelegd zodra ze het woord "hoi" had gesproken. Vrijwel de seconde die daarop had gevolgd had ze alweer spijt van haar beslissing. Rose begroette haar terug - op zich geen probleem. Gladys knikte en keek naar haar swablu, die momenteel vast leukere dingen wilde doen dan op een bankje zitten en een gesprek ontwijken. En wat was de beste manier om een gesprek te ontwijken? Juist, geen oogcontact maken. Helaas had Gladys die al gedaan en het was lastiger om de blik van rose te vermijden. Het meisje naast haar zei dat ze een schattige pokémon had en vroeg of het een swablu was. Gladys knikte naar de grond.
Nu stelde Rose zich voor en hield ze haar hand naar haar uitgestrekt. Een gebaar wat zwaar onbeleefd was om af te slaan. Met tegenzin forceerde Gladys een glimlach op haar gezicht en stak haar hand uit naar het meisje.
'Hoi Rose, mijn naam is Gladys,' wist ze te produceren. Kom op, nu moest ze er ook nog iets achteraan gooien. Iets wat het een écht gesprek zou maken.
'Vermaak je je al op Rikai?'